در اقصای عالم بگشتم بسی         به سر بردم ایام با هر کسی تمتع به هر گوشه ای یافتم         ز هر خرمنی خوشه ای یافتم چو پاکان شیراز خاکی نهاد        ندیدم که رحمت بر این خاک باد تولای مردان این پاک بوم              برانگیختم خاطر از شام و روم دریغ آمدم زان همه بوستان         تهیدست رفتن سوی دوستان به دل گفتم از مصر قند آورند                 بر دوستان ارمغانی برند مرا گر تهی بود از قند دست          سخن های شیرین تر از قند هست نه قندی که مردم به صورت خورند          که ارباب معنی به کاغذ برند»

روز بزرگداشت سعدی